باز این چه شورش است که در خلق آدم است...
سرنوشت :
بنا بود این غزل برای ایام دهه اول ذیحجه منتشر بشه اما جای همه شما خالی عرفه صحن گوهرشاد ...
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
دارد نوای قافله از دور می رسد
یک قافله به وسعت یک نور می رسد
"باز این چه شورش است که در خلق عالم است"
دارد دمی ز سمت دم صور می رسد!
سی شب گذشته، ده شب دیگر اضافه شد!*
موساست یا حسین که از طور می رسد؟
"لشگر ز دیو و دد همه سیراب و" بازهم
انگار لشگری دگر از گور می رسد!
"ارباب ما معلم عیسی بن مریم است"
حر زنده شد اگر چه که از گور می رسد!
یا حضرت حسین سلیمان کربلا
جن و ملک به لشگر تو، مور، می رسد!
اما تو آمدی که خودت را فدا کنی!
کی نوبتی به جن و به آن مور می رسد؟
شش ماهه ای که در بغلم آب می خورد...
امشب بساط روضه ما جور می رسد!**
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
* "وَوَاعَدْنَا مُوسَى ثَلاَثِینَ لَیْلَةً وَأَتْمَمْنَاهَا بِعَشْرٍ فَتَمَّ مِیقَاتُ رَبِّهِ أَرْبَعِینَ لَیْلَةً" (اعراف 142)
** این غزل و خصوصا این بیت ناقابل تقدیم به ساحت با عظمت شش ماهه حسین (ع) و نذر سلامتی خواهرزاده ام که باعث خلق این بیت شد (اولین باری که خواهرزاده ام در بغل من و از دست من آب خورد دقیقا شب تولد شش ماهگیش بود ، همون شبی که هیئت ما روضه حضرت علی اصغر (ع)... اون شب چه بر سر من رفت بماند ... اما امان از آنچه بر سر اربابمان رفت)
